Een nu al onvergetelijke tijd

Zo'n 21 Amerikanen de weg wijzen, de jungle verkennen, heropening van de winkel en het museum van Cáritas, verhuizen en je eigen chocola maken. Zomaar wat dingen die ik in de opnieuw voorbij gevlogen maand gedaan heb.

Een paar weken terug kwam er een groep Amerikanen op bezoek van de Amerikaanse vliegmaatschappij Southwest Airlines. Ze kwamen hierheen om een school die onderdeel is van een van de projecten van Cáritas te steunen. De school is in een gemeenschap van Cáritas, zo'n 2 uur buiten Cusco en het idee was dat ik en twee anderen van Cáritas de groep zou begeleiden. Ik was daar al eens eerder geweest en ze kunnen daar wel wat donaties gebruiken. Alles wat ze nodig hebben, verbouwen ze zelf en mocht er af en toe iets over zijn, dan wordt dat verkocht.
Het was een erg leuke groep van 21 man, de meeste boven de 35 en twee eind 20. Er was onmiddellijk een erg goede band met de groep en ze waren erg benieuwd naar wat ik hier in godsnaam 5 maanden lang ging doen.
Ze hadden allerlei schoolartikelen zoals pennen, schriften, kleurpotloden en dat soort dingen meegenomen, maar ook voetballen, EHBO-kits en hygiëne spulletjes. De leraren waren hier natuurlijk enorm dankbaar voor en we kregen een rondleiding door de gemeenschap waarbij we zelf ook de akkers mochten bewerken met louter primitieve gereedschappen. Iedereen deed enthousiast mee en ondertussen werd er in het Spaans uitgelegd hoe alles hier in z'n werk ging. Aangezien er slechts één van hen Spaans kon, werd ik aangewezen om alles voor de groep te vertalen. Dat was een mooie oefening voor mij en het ging nog goed ook. Tenminste, ze zeiden dat ze het allemaal begrepen en het allemaal best vloeiend ging.
De groep had een programma voor drie dagen en bleef dus twee nachten in de gemeenschap slapen. Vooraf was het idee dat ik hen daarbij zou vergezellen, maar de eerste dag werd al snel duidelijk dat daar geen plek voor was, het blijft immers Peru. 's Avonds dus mooi terug naar Cusco en de volgende dag vertrokken we om 6:30u weer richting het project.
We werden weer met open armen ontvangen en deze dag gingen we de kinderen van tussen de 6 en 14 jaar oud helpen om Engels te leren. Gedurende de dag kreeg van iedereen te horen dat ik echt wat gemist had de vorige avond en dat ze het jammer vonden dat ik er niet bij kon zijn. De bewoners hadden namelijk een flink kampvuur gemaakt en het lokale drankje Chicha werd gedeeld; een lokaal gebrouwen bier gemaakt van maïs.
Het was opnieuw een gave dag en opnieuw ging het niet volgens plan en ging ik 's avonds weer naar Cusco met het idee dat ik de volgende dag een laatste dag met de groep zou doorbrengen om vervolgens afscheid van ze te nemen. Maaar, Peru zou Peru niet zijn als ook dat niet door zou gaan. Eenmaal in de auto terug naar Cusco kreeg ik namelijk van m'n collega te horen dat ik voor de volgende dag niet op de planning stond. Mooi balen dus, want had wel graag afscheid willen nemen van de groep waarmee het na slechts twee dagen enorm goed klikte.
Ze zeggen dan wel eens dat toeval niet bestaat, maar noem het hoe je het noemen wilt. De volgende dag, vrijdag, ging ik 's avonds naar een Irish Pub waar ik nog nooit eerder geweest was en warempel, alle 21 Amerikanen waren daar bezig om de boel op z'n kop te zetten en toen ze mij binnen zagen komen was de bar te klein. Ik ben nog nooit zo enthousiast begroet door een groep waar ik slechts twee dagen mee ben opgetrokken. Ik wist niet wat me overkwam, maar het was wel erg vet om ze zo toch nog een keer gezien te kunnen hebben.

De week erop was de volgende activiteit om trots op te zijn: de heropening van de winkel het museumpje van Cáritas. Na twee weken lang hieraan gewerkt te hebben met een paar andere vrijwilligers, was het tijd voor de feestelijke opening. M'n collega's van Cáritas, de aartsbisschop van Cusco en een paar journalisten waren aanwezig om het allemaal mee te maken. Iedereen was erg enthousiast en positief over het resultaat, dus dat was ook weer tof om te horen. Inmiddels is de winkel nu een tijdje geopend en ik ben nu bezig met het analyseren van de verkoopcijfers van de afgelopen jaren om vervolgens een marketingplan te gaan schrijven.

Naast al het leuks met Cáritas heb ik natuurlijk ook nog m'n groep die ik inmiddels wel vrienden kan noemen va Proyecto Peru. Het lijkt soms onmogelijk, maar de band wordt steeds hechter tussen ons. Weekendjes naar bijvoorbeeld de jungle helpen daar enorm bij. Vorige week zijn we met een groep van van 19 man vrijdagavond met de bus naar Tambopata vertrokken. Een reis van zo'n 10 uur naar een natuurreservaat in de jungle vlakbij de grens met Brazilië. De bus was comfortabel genoeg om enigszins te kunnen slapen en zaterdagmorgen rond 8:00u kwamen we aan bij het dorpje Puerto Maldonado, de laatste stop voor de echte jungle. Met een motorboot gingen we de rivier op van een paar 100 meter breed en na een tijdje varen kwamen we bij onze lodge aan. Het zag er verdomd luxe uit met een zwembad en een mooie accommodatie met een aantal hangmatten die het plaatje compleet maakten. De eerste Macaw-papegaai werd al snel gespot, zo'n mooi grote rode met blauw en geel. Bij de introductie werden we al meteen gewaarschuwd dat het een jaloerse, mannelijke 'waak'-papegaai is die niet in is voor spelletjes of poses op je schouder; afblijven dus.
Na de introductie gingen we naar onze kamers waar een speels babyaapje z'n opwacht maakte en wel zin had in spelletjes. Ofja, onze spullen proberen af te pakken en de kamers in te schieten als er even niet werd opgelet. Het was een slim en ondeugend ding die niet bang was voor het menselijke contact. Na wat gespeel met dit bijna menselijke beestje gingen we hoog de bomen in voor wat zip-lining, soort van lange kabelbaan hoog tussen de bomen, erg gaaf. Daarna gingen we met de motorboot een stukje stroomopwaarts om vervolgens met een kayak terug naar de lodge te peddelen. Terug gekomen bij de lodge hadden we wat tijd over om een frisse duik in de rivier te nemen, toch een keer wat anders dan een zwembad of de zee.
's Avonds na het eten gingen we de jungle in om de nachtdieren te aanschouwen. Onze gids wist precies waar ie moest kijken en het duurde dan ook niet lang voordat we onze eerste vogelspin onder onze neus hadden. Normaal gesproken heb ik het niet zo op spinnen, maar als je dat beest van zo'n 10-15 centimeter doorsnee in z'n natuurlijke omgeving ziet maakt het totaal niks uit. Vervolgens zagen we nog wat andere grote spinnen, wat sprinkhanen, krekels en zelfs een schorpioen. Onze gids verzocht ons vriendelijk om geen een beest aan te raken. Sommigen konden er namelijk voor zorgen dat je arm 24 uur lang verlamd raakt of dat je 3 dagen lang ziek bent.
De volgende dag gingen we naar de andere kant van de rivier om een familie aapjes te bekijken. Het voelde niet heel natuurlijk, want zodra we daar aankwamen, kwamen alle aapjes naar ons toe omdat ze gewend waren om appeltjes te krijgen zodra er mensen in de buurt waren. Beetje jammer, maar wel gaaf om heel zo'n familie om je heen te zien. Voel je je toch nog een beetje thuis.
Hierna was er nog wat tijd om met het aapje bij onze lodge te spelen en rond 16:00u gingen we terug naar Puerto Maldonada om daar ons avondmaal te hebben en vervolgens met de bus terug te gaan naar Cusco. Maandagochtend om 6:00u arriveerden we na een nogal oncomfortabele busreis in Cusco. Niet heel veel geslapen dus en na een douche en ontbijt thuis kon ik direct door naar Cáritas waar ik zonder enige energie de dag door heb mogen brengen.
Die maandagavond had ik m'n laatste avondmaal bij m'n gastgezin. Het waren twee fantastische maanden daar, maar het leek me ook wel interessant om in een appartement te gaan wonen. De volgende middag nam ik afscheid van m'n gastouders en nu woon ik al bijna een week in m'n appartement. Het bevalt erg goed en ik mag nu m'n eigen eten klaar gaan maken. De komende tijde dus geen rijst en aardappelen voor mij.

Afgelopen vrijdag had ik een personeelsdag met Cáritas waarbij ook twee andere 'Cáritassen' uit de omgeving aanwezig waren. In totaal waren we met meer dan 100 man. De hele dag hebben we wat spelletjes gedaan en ook mooi twee partijtjes kunnen voetballen. Inmiddels ben ik al redelijk aan de hoogte gewend, dus dat ging best aardig. Zelfs nog wat goaltjes kunnen scoren, dus over drie maanden kan ik er in Nederland weer tegenaan na mijn trainingskamp op hoogte.

Afgelopen zaterdag hebben we met een paar man een chocoladeworkshop gedaan. M'n studiegenootje Chrissy loopt namelijk stage in het Choco museum en dus moesten met z'n allen daar maar eens heen om zo'n workshop te doen. Door dit soort dingen begin je wel te merken dat de dames een stuk beter vertegenwoordigd zijn dan de mannen bij Proyecto Peru, maar goed, een en al gezelligheid, dus opnieuw een leuke middag gehad.
Gisteren, zondag, opnieuw gesport met een mannetje of 10 van Proyecto Peru. Eerst met z'n allen gevolleybald en vervolgens tegen een paar locals een potje gevoetbald. Best chill om zo toch nog af en toe wat te bewegen naast al het werken en uitgaan.

Dit was het weer voor nu. Een aardig overzicht van de afgelopen maand.
Ik heb het nog steeds geweldig goed naar m'n zin en de band met alle andere vrijwilligers wordt alleen maar sterker en sterker, echt geweldig. Ik hou het hier nog wel een tijdje vol!

Saludos!